Fajnie być katolikiem w Hiszpanii

Witamy po krótkiej przerwie. Przepraszamy, że tyle trwała, ale niestety jak to z nami bywa, nastąpiły pewne komplikacje. Wiązały się one z nadchodzącym egzaminem z "zarządzania strategicznego" w wersji espanol oraz prezentacją, co nam ciężko przyszło ale nienajgorzej poszło (egzamin zakończony sukcesem, prezentacja w większej części przedstawiona).

Wracając do tematu postu.... Bodźcem do jego zredagowania jest obecnie trwający Wielki Tydzień jak i nasze poprzednie zagorzałe obserwacje tutejszego Kościoła Katolickiego. A pomyśleć, że wszystko zaczęło się od automatu na świeczki...
-> odwołanie do wcześniejszego postu który "dotyka" tego tematu bardziej  http://www.aghwalcoi.blogspot.com.es/2012/02/vendingowy-swiat-hiszpanii.html 

Ten świąteczny tydzień rozpoczął się Niedzielą Palmową. Jak można podejrzewać ramos, czyli palmy hiszpańskie wyglądają nieco inaczej niż nasze. Nie są udekorowane w ogóle, brak pierdół z bibuły i innych pięknych śmieci ozdobnych. Na uwagę zasługuje fakt, że są to palmy z prawdziwego zdarzenia. Pozwoliło to nam się poczuć niczym postacie biblijne podczas uroczystej procesji palmowej.

Oprócz prawdziwych palm znalazło się też
 miejsce dla palm uplecionych z materiału 
do złudzenia przypominającego słomę.

A teraz zagadka ....

        

Co łączy panią żującą ostentacyjnie gumę do żucia, biegające dzieci oraz wszystkie osoby w zasięgu naszego wzroku idące gęsiego w kierunku księdza ???

......................................

Odp.:
Wszystkie te osoby znajdują się w Kościele, co lepsze, na Mszy świętej.

Teraz tak po krótce o zwyczajach tutejszych katolików.

1. Zanim zacznie się Msza św., słychać gwar. Swobodne rozmowy wiernych i biegające wokół dzieci w niczym nie przypominają polskiej atmosfery sakralnej.
2. Księża oszczędzają swe nogi na gorsze czasy. Bo po co stać w trakcie kazania, jak można siedzieć i głosić słowo boże z tą samą wydajnością, jeśli nie większą. Nie zapominając o soczystej gestykulacji.
3. Komunia święta. Wszyscy, ale to wszyscy, no z wyjątkiem Erasmusów, śpieszą przyjąć Ciało Boże. Budzi to w nas pewne refleksje - czy tutejsza społeczność jest taka "bezgrzeszna" czy traktują swoje grzechy aż tak pobłażliwie? Istnieje również możliwość, że nie grzeszą (ale jest ona znikoma).
4. Ofiara pieniężna. Jak wyżej - dają wszyscy, bez wyjątku (chyba, że Erasmusi). Z powodu kryzysu (księży chyba) ofiarę zbierają ludzie świeccy, którzy mimo tego też błogosławią i głaskają dzieciaki po główce.
5. Ogłoszenia duszpasterskie. Nie trwają dłużej niż Msza (jak bywa u nas). Niestety, a raczej na szczęście, nie uwzględniają kwoty danej na tacę przez kolejne Róże Różańcowe w ubiegłym tygodniu, czy też czyje imieniny będziemy "obchodzić" czy "oblewać" - jak kto woli, w nadchodzącym tygodniu, ani też ile osób pomagało w pracach porządkowych przy kościele w ubiegłą sobotę. Są po prostu krótkie, zwięzłe i na temat. Nie czytane, a mówione od serca.
6. "Przekażcie sobie znak pokoju" - niby jednoznaczne, a kończy się na "buziaczkach". Zamiast mocnego uścisku dłoni, słodki całus w policzek. Bez wyjątku. Babcia, dziadzio, sąsiad, czy pani ze spożywczaka.
7. "Feel free, be happy". Takie ogólne spostrzeżenie odnośnie zachowania hiszpańskich katolików. W czasie Mszy widoczne jest swobodne zachowanie dorosłych i dzieci. Żucie gumy, "podbieganie" dzieci do ołtarza, po paru tygodniach naszej obserwacji, nie budzi żadnego zdziwienia.

A na deser, lekka notka o przedświątecznej spowiedzi w tropikach.
Krótko i na temat - to w pełni oddaje kwintesencję odpuszczania hiszpańskich grzechów. Bez kolejek, bezboleśnie, bez konfesjonału - a twarzą w twarz z Padrem (i jeśli się nie upomnisz) to nawet bez pokuty. Nasza spowiedź, trwająca (żeby nie przesadzić, może z 1,5 minuty) zakończyła się muy bien (czyli żałuj za grzechy jako jedne z niewielu słów wypowiedzianych przez emerytowanego kapłana). I taka spowiedź nam się podoba. Pomijając fakt, że po wejściu do kaplicy, nie miałyśmy pojęcia, że siedzący dziadziuś po lewej to ksiądz czekający na grzeszników. Na nasze szczęście, "oświeciła" nas uprzejma pani, która na wieść o naszym polskim pochodzeniu, krzyknęła z entuzjazmem - "Polonia! Papa Paul II!".